De reis per auto naar Litouwen

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover. Na weken van voorbereiding was eindelijk de dag aangebroken dat we zouden vertrekken. Om 9.15 waren Alfred, Arie en ik op Soesterberg om te vertrekken, de deal was om eerst een bakje koffie te doen en dan te gaan rijden. Leuk plan allemaal maar met de cumultjes die er om 9.00 ’s ochtends al stonden moest PC-met toch even geraadpleegd worden hoe goed het nu uiteindelijk zou worden. Om een lang verhaal kort te maken stond ik na enige twijfel om 11.00 gemonteerd op de sleepstrip en was Alfred onderweg met de auto. Mijn ophaler Arie startte mij tegen twaalven weg en zou richting Luesse rijden, mijn einddoel voor de vlucht.

Na een heleboel hoge bewolking en metertjes stijgen kon er na Rheine eindelijk wat snelheid worden gemaakt, bij Diepholz was dit echter al weer over door diverse schermen hoge bewolking die vanuit het zuiden opkwamen. Keuze was simpel: noord van Hannover langs en dan weer verder kijken. Uiteindelijk werd het van veldje naar veldje vliegen richting de snelweg. Onder een egaal grijs dek ben ik uiteindelijk geland op Helmstedt (ligt tussen Braunschweig en Magdenburg), 2km naast de snelweg. Aangezien ik geen contact meer had gehad met Arie was het toch even spannend waar hij zou zijn: bleek dus 20km verder te zijn gestopt want met zijn filosofie was “met dit kansloze weer kan die nooit verder zijn gekomen”. Briljant, want dit betekende dat we 1,5uur na mijn landing al weer in de auto zaten en op weg waren naar het hotel aan de grens. Inmiddels regende het al. Het hotel en bed waren zo gevonden.

Volgende ochtend met Alfred om 6.30 in de lobby van het hotel afgesproken, om 6.50 uur zaten we weer op de weg. Het beginstuk door Polen viel mee, na een ontbijtje en het fixen van wat verlichting konden we wat tempo maken op de tolweg richting Warschau. Inmiddels hadden we steeds meer en hevigere buien.

waarom verder kijken wat je neus lang is

100km voor Warschau brak de hel letterlijk los, dusdanig onweer dat we nog maar 5m (!) ver konden kijken op de snelweg en uiteindelijk dus ook stil moesten gaan staan. Eenmaal weer op weg leek er een soort file te ontstaan voor ons; het bleek dat dit kwam omdat er bomen van de weg moesten worden gehaald.




Over een afstand van ongeveer 4km was de bliksem ongeveer 20 keer ingeslagen waardoor bomen werden doorkliefd. Best heftig allemaal. Gemiddelde snelheid lag nu op zo’n 60km/u. In de uren hierna zakte deze naar 50km/u en kwam het regelmatig voor dat we niet harder durfde dan 50km op de doorgaan provinciale wegen (we hebben maar 150km snelweg gezien op de rit van 900km). Wel veel lol gehad van alle taferelen op de weg. Alfred moest wat wennen dat er gerust 3 en soms ook 4 auto’s naast elkaar kunnen rijden op twee weghelften.

 

Tegen 22 uur moesten we nog zo’n 250km rijden, is te doen zou je zeggen. Bleek echter dat we over smalle drukke wegen in het pikkedonker moesten rijden met te idiote inhaalacties. Damn wat mogen wij blij zijn met onze Nederlandse beschaafde vrachtwagenchauffeurs! Op dat moment hebben we besloten om een hotelletje te pakken in Augustow. Was een simpel tentje, maar voldeed prima.

Op maandag tegen negen uur vertrokken en een voorspoedige reis gehad richting Pociunai. Wel errug weinig landbare veldjes gezien! Rest van de dag lekker rustig aan gedaan, telefoonkaarten geregeld, kist klaargemaakt, etc…

Mark