We zijn nu 1 week weg... En willen nog lang niet naar huis! Correctie: Bibi klaagt nu weer dat ie zijn meisje mist....

Er zitten nu 4 vliegdagen op, vandaag hebben we een rustdag. Het vliegen vind ik hier vermoeiend. De condities zijn erg wisselend; op de grond is het warm, tot 45C. Een keer aan het vliegen gaat het wisselend, de ene keer hang je laag aan de helling in onbekend terrein met de zon vol op je kop, de andere keer zit je op 3500m onder de cumulus en is het maar 10C...

Over de eerste vliegdag is reeds verslag gedaan. Daarna hadden we af en toe internet, heel af en toe. Dit vooral tot wanhoop van Bibi, het is maar goed dat hij geen italiaanse scheldwoorden kent! Op dit moment zit ik te typen, met de laptop op een tas, terwijl deze tas weer scheefstaat, maar we hebben internet...

De normale gang van zaken is tussen acht en half negen opstaan, dan zo snel mogelijk de kist in elkaar en naar de startplaats. Dit is een race tussen de mensen die hier nu al zijn om te trainen, omdat het slepen pas laat begint en er niet al te veel sleepkisten zijn. Sta je achterin de rij, dan ben je met wat pech niet voor drieen in de lucht.

Het weer is zoals gezegd warm, volgens de italiaanse meteoman zouden er geen cumuli komen, maar elke dag weer staat er een convergentielijn of enkele losse cumuli.
De tweede vliegdag besloot ik niet de convergentie af te vliegen, maar mijn van tevoren bedachte opdracht te vliegen. Ik wilde een bergrug proberen waar ik nog niet langsgevlogen was. Resultaat; een buitenlanding. Ik kwam te laag, moest op lage hoogte lang aan de helling hangen om maar een beetje hoger te komen. Door de stabiele lucht kon ik echter niet hoog genoeg komen en moest in een dalletje buitenlanden. De landing was spannend, maar alles is zo goed als heel gebleven. De ASW19 heeft er wel een kras aan overgehouden, dit is te danken aan de droge grond hier en de vele stenen en steentjes die overal liggen.
De ophaalactie was nog bijna interessanter dan de landing; de auto met aanhanger kwam de heuvel niet op..... Na een aantal keer proberen lukte het dan toch en hebben we maar besloten om deel voor deel naar de aanhanger te slepen. De extra hulp van Rulanne kwam hier goed van pas, doet ze toch meer dan bruin worden en zwemmen ;-)

De derde en vierde dag heb ik de opdracht zo gelegd dat in het goede gebied gevlogen kon worden. Hierdoor konden hele stukken worden gevlogen zonder te draaien en als er dan gedraaid moest worden dan eigenlijk niet minder dan 3m/s. De steeksnelheid komt ook regelmatig in de buurt van de 180.... Zo heb ik m'n persoonlijk record nu op 120,3 km/u staan en dat met een clubklasse kist. Een duitse jongen haalde iets over 160km/h met een LS8.

Gister, de vierde dag, bleek het tot 4100m te gaan! Ikzelf ben niet hoger gegaan dan 3500m, op een keer na, omdat dit ook de maximum hoogte is tijdens de wedstrijd. Het eerste stuk ging helaas erg moeizaam, met amper stijgen in het blauwe en een lage vlieghoogte. Later bleek dat anderen het nog slechter hadden gedaan. Na 90km was er weer het echte scheurweer. Onderweg heb de duitsers nog afgebluft. Ze zaten met z'n tweeen iets voor me en zo'n 600m hoger, na 40km had ik ze te pakken en zat zelfs 200m boven ze in de bel. Geeft toch een goed gevoel. Het laatste stuk was weer in het blauwe, nu echter niet meer boven de bergen, maar boven de hoge heuvels. De finalglide ging door het "standaard" dal, 200m onder glijpad het dal in en een aantal kilometers verder met 180km/h naar huis.... heerlijk! Zo gezegd lijkt het misschien makkelijk, maar we proberen straks nog wat foto's te uploaden, o.a. van de finalglide. Als het dal niet werkt dan heb je twee opties; omkeren of bij een meertje buitenlanden.

Voor het uploaden van de foto's gaan we eerst een ijsje halen in de stad en even boodschappen doen. Bibi dreigt namelijk met vanalles en nog wat, klaagt en zucht, terwijl Rulanne de moed om me mee te slepen al heeft opgegeven en weer ligt te lezen.

Nog een laatste ding; het gaat hier soms zo hard, dat ik de sealing van m'n richtingsroer er al af heb gevlogen.....